Curcuma Longa (geelwortel; bron van curcumine) zit al eeuwen in ons voedingspakket. De bestudering van de nuttige eigenschappen van hun componenten is al meer dan 200 jaar geleden begonnen. Zo zijn er bv. wetenschappers die in 1815 werkten op Curcumin-biological and medicinal properties en in 1825 op Antioxidant properties of curcumin gevolgd door tot op heden meer dan 150.000 referenties.
De ontstekingsremmende (>50.000 referenties) en pijnstillende (>15.000 referenties) werking wordt dan ook niet meer in vraag gesteld. In een in vivo studie was curcumine krachtiger dan ibuprofen en aspirine.
Curcumine komt meestal voor als curcuminoïden, een mengsel van curcumine en zijn afgeleiden. Het is vetoplosbaar en, omwille van zijn chemische eigenschappen, zeer slecht opneembaar (waarschijnlijk < 1%). Veel studies zijn dan ook gericht, ook nog nu nog, op verbetering van deze biobeschikbaarheid. Het best gekende voorbeeld is waarschijnlijk een mengsel met zwarte peper. Ondertussen zijn er ook andere methodes beschikbaar die nog veel betere resultaten geven.